RoHS (Kısıtlı Maddelerin Kullanımının Kısıtlanmasına İlişkin) yönetmeliği, özellikle elektrikli ve elektronik ekipmanların (EEE) üretiminde kullanılan belirli tehlikeli maddelerin konsantrasyonlarını sınırlamaktadır. Kurşun (Pb) bu maddeler arasında yer almaktadır ve RoHS yönetmeliğine göre belirli limitlerin üzerinde olmamalıdır.

RoHS'nin 1. versiyonu (RoHS 1) 2002'de kabul edildi ve 2006'dan itibaren yürürlüğe girdi. Daha sonraki versiyon olan RoHS 2, 2011'de kabul edildi ve daha geniş bir ürün yelpazesini kapsamaktadır.

RoHS yönetmeliği kapsamında kurşun (Pb) için belirlenen limit:

- Homojen malzeme başına %0.1 ağırlıkça (yani 1000 ppm)

Bununla birlikte, bazı uygulamalar için istisnalar mevcuttur. Örneğin, bazı özel lehimler veya bazı cam uygulamaları için kurşun kullanımına izin verilebilir, ancak bu istisnalar belirli koşullara bağlıdır ve zamanla gözden geçirilir.

Kurşunun tayini için kullanılan başlıca yöntemler:

1. **XRF (X-Ray Fluorescence) Spektroskopisi**: Bu yöntem, özellikle ilk tarama veya hızlı tespit için popülerdir. Tahrip etmeyen bir yöntemdir ve hızlı sonuçlar verir.
2. **ICP (Endüktif Olarak Eşleştirilmiş Plazma) Spektroskopisi**: Bu, kurşun tayini için kullanılan bir diğer yaygın yöntemdir. Özellikle düşük konsantrasyonlarda yüksek hassasiyet gerektiğinde tercih edilir.
3. **GDMS (Glow Discharge Mass Spectrometry)**: Yüksek saflıktaki malzemelerde ultra düşük konsantrasyonlarda element analizi için kullanılır.

Bu yöntemlerin seçimi, analiz edilecek örnek matrisine, gerekli hassasiyet ve tespit limitlerine ve diğer uygulama özel gereksinimlere bağlıdır.

RoHS uyumluluğunu sağlamak için, üreticilerin ve ithalatçıların, tedarik zinciri boyunca kullanılan malzemelerin ve bileşenlerin kurşun içermediğini veya izin verilen limitlerin altında olduğunu doğrulamaları gerekir. Bu, hem ürün tasarımı ve geliştirme aşamasında hem de üretim sürecinde dikkate alınmalıdır.